Wanneer de naam “Sujiatun” opduikt, komen ook de verhalen naar boven van de extreem wrede vervolging van Falun Gong beoefenaars, ter dood veroordeelde criminelen en degenen die naar de rand van de samenleving gedreven zijn door het Chinese communistische regime.
Deze politieman is Zhang Jianhua. Zhang is geboren op 30 juni 1959 en werkte voor het Longgang politiebureau van het Shenzhen Openbare Veiligheidsbureau in de provincie Guangzhou.
Wanneer was u politieman in Shenzhen?Zhang:
Ik was in militaire dienst voor 1981. Na overgeplaatst te worden naar de civiele dienst, werd ik opnieuw overgeplaatst naar het Longgong politiebureau in 1987. Sindsdien was ik politieman en brigadier. Ik was hoofdzakelijk verantwoordelijk voor smokkelcontrole en inlichtingenbeveiliging, ik heb dus goede kennis van de interne documenten die door de Chinese Communistische Partij (CCP) uitgevaardigd zijn. Ik ben ook goed op de hoogte van Falun Gong zaken. Met andere woorden, ik ken de duistere kant van het Chinese communistische regime zeer goed, met inbegrip van moord- en corruptiezaken. Ik ben naar Amerika gekomen omdat ik te eerlijk ben en ik de leugens van het politieman zijn in China niet kon begrijpen. We zijn getraind om de wet goed te kennen, dus kon ik niet zwijgen wanneer ik zag dat de wet geschonden werd, hoewel ik het niet rapporteerde. Mijn geweten was onrustig toen ik zag hoe de slachtoffers, waaronder Falun Gong beoefenaars, vervolgd werden. Ik rapporteerde daarom de misdaden van deze politiemannen aan hun meerderen. Ik kon niet langer gewoon toezien hoe Falun Gong beoefenaars onrechtvaardig vermoord werden en dus onthulde ik het. Onmerkbaar ontving ik vergelding. Er waren vele redenen voor vergelding en het vervalsen van bewijs is heel gemakkelijk. Het is ook heel gemakkelijk om een aanklacht in te dienen tegen iemand die sympathiseert met Falun Gong en die CCP-leden en politiemensen zijn erg bedreven in het indienen van aanklachten, wat het onmogelijk maakt om onschuld te bewijzen – men kan alleen schuld bekennen. Ik ben naar veel plaatsen in China geweest om in beroep te gaan, waaronder het Nationale Volkscongres, de Staatsraad en het Ministerie van Openbare Veiligheid. Ik ging in beroep tegen de vervolging tegen mij. Niemand nam mij serieus. In plaats daarvan stuurden ze me weg en maakten ze me belachelijk, en zeiden dat ik me niet moest mengen in zoveel zaken en gehoorzaam moest zijn.Ik ben ook persoonlijk naar het bureau van het Shenzhen Volksdagblad geweest, het Nanfang dagblad en Nanfang Weekend om de inside verhalen te onthullen. Ik heb zelfs naar China Central Television (CCTV) redacteuren geschreven en ben persoonlijk naar CCTV geweest om met de leidinggevende personen te spreken. Ze toonden helemaal geen interesse omdat ik de duistere kant van de CCP wilde blootgeven; het verslaan van zulke verhalen zou hen alleen problemen brengen. Ze zouden nooit het openbare veiligheidssysteem beledigen of de reputatie van de overheid tanen alleen om mij uit mijn problemen te helpen. De autoriteiten van het Longgong politiebureau wilden actie tegen mij ondernemen en zochten naar manieren om mij te ontslaan. Ik had geen andere keuze dan het land te ontvluchten en naar de Verenigde Staten te komen.
De belangrijkste missie sinds mijn ontsnapping uit China is het blootstellen, met de hulp van media in de Verenigde Staten, van de orgaanroof en –handel, en het vermoorden en vervolgen van Falun Gong beoefenaars in China.
U haalde aan dat u getuige was van de orgaanroof van een crimineel. Kunt u alstublieft in detail de locatie, tijd en het specifieke incident beschrijven waar u getuige van was?Zhang:
Het was in 1998 toen ik bij de criminele politie was van het Longgong politiekantoor. Tussen 1997 en 1998 was er een grote zaak rond drugshandel, de grootste in haar soort in China, welke de “961 drugshandel zaak” werd genoemd, als ik het me goed herinner. De hoofdverdachte was Wang Tiansong. Hij had een trawant die Chen Longzai heette (ze werden allebei gearresteerd). Ik kende Chen Longzai persoonlijk omdat hij in ons district woonde en hij eerder inlichtingen voor mij vergaard had. Hij kreeg echter zijn verdiende straf voor het smokkelen en verhandelen van drugs, en werd in 1997 geëxecuteerd. Ik volgde Chen’s zaak op de voet omdat ik bevriend was met een van zijn naasten. Chen en zijn broer waren allebei van Hongkong, en zijn broer wenste hem nog een keer te zien voor hij geëxecuteerd werd. Ik wist dat al zijn inwendige organen ontbraken en dat ze geoogst moesten zijn. De belangrijkste zorg van zijn broer was juist dat Chen Longzai’s organen verwijderd zouden worden, omdat het verondersteld wordt een slecht teken te zijn wanneer de organen verwijderd worden bij het overlijden. \[red: Chinees bijgeloof]Wist men vooraf dat Chen’s organen weggenomen zouden worden die dag omdat soortgelijke incidenten zich al eerder hadden voorgedaan?
Zhang: Zijn broer wist zeker dat Chen Longzai’s organen geoogst zouden worden. Je kan nergens in China in beroep gaan tegen orgaanroof van ter dood veroordeelde criminelen. Er is absoluut geen mogelijkheid om het lijk op te eisen na de executie. Die dag werden ook nog enkele kompanen van Chen Longzai geëxecuteerd. Er waren ongeveer zes mensen in zijn groep.
Het hele proces werd in het geheim uitgevoerd. De executieplaats was zodanig aangelegd dat de weg relatief vlak was en het duurde ongeveer twee uur om tot het crematorium te komen. Bewapende politie werd opgedragen de orgaanroof te begeleiden. De politiemannen toestaan om deze geheime operatie uit te voeren, was niet in strijd met de veiligheidsregels omdat de bewapende politie tot het leger behoort, wat een gesloten systeem is. De Centrale Militaire Commissie moet daarom een document uitgevaardigd hebben dat verklaart dat criminelen die ter dood veroordeeld zijn, niet langer als mensen behandeld moeten worden. De gemiddelde persoon veronderstelt waarschijnlijk dat dergelijke criminelen verschrikkelijke dingen op hun geweten hebben en daarom niet meer als mens behandeld moeten worden. De overheid reserveert fondsen voor orgaanoogst. Ze hebben enkele geavanceerde en gespecialiseerde voertuigen aangekocht of geïmporteerd die gebruikt kunnen worden om organen onderweg te verwijderen.
Werd de operatie in de gevangenisbus uitgevoerd?Zhang:
Ja, de operatie werd in het busje uitgevoerd. Na hun executie, werden de criminelen naar de bus gebracht. Omdat de bewapende politie ook het gehele executieproces uitvoerden, weet de gemiddelde persoon niet wat er zich in de wagen afspeelt – alleen de verkeerspolitie, criminele politie of bewapende politie kent de geheime operaties.Ik ging naar de executieplaats om de executie te bekijken. Normaal gezien zou de kogel een cruciale plek raken. Dit om geen heftige bloedingen te veroorzaken. Omdat ik een politieman was, gaven ze er doorgaans niet om dat ik toekeek. In die tijd had ik interesse om te zien hoe ze te werk gingen. Ik was benieuwd waarom zoveel geïmporteerde busjes neergelaten gordijnen en gesloten deuren hadden. In dit vak zijn er veel buitenlandse artsen. De bewapende politie rekruteerde een groot aantal artsen met een bachelor titel en doctorstitel om ingezet te worden in orgaanoogst en gerelateerd onderzoek. Deze mensen zijn zeer getalenteerd. Maar zodra ze erin betrokken raakten, wilden ze er niet langer bij betrokken blijven, en velen wilden weg en naar het buitenland. Ze konden echter niet weg omdat ze de geheimen van de operaties kenden. Ze hadden allemaal een diep schuldgevoel en hadden spijt dat ze bij orgaantransplantatieonderzoek betrokken geraakt waren.
Op de plaats van executie ging alles heel snel. Zodra de crimineel geëxecuteerd was, werd het lijk naar de bus verplaatst en degenen die politiepetten en witte laboratoriumkleren droegen gingen het voertuig binnen en sloten de deuren achter zich. Elk voertuig kan slechts 1 lichaam herbergen. Op die dag waren er totaal zes busjes aanwezig, waarvan er twee geleend waren van private ziekenhuizen omdat er niet genoeg voertuigen waren. Alle chauffeurs waren bewapende politie of artsen.
Gedurende het transport reed het voertuig langzaam maar stabiel, wat waarschijnlijk bedoeld was om de operatie niet te bemoeilijken. De voertuigen van de bewapende politie en de verkeerspolitie escorteerden de busjes de hele tijd om te verhinderen dat er iemand in de buurt kwam. Alle burgervoertuigen moesten aan de kant van de weg. Deze operaties leken beter beveiligd dan een presidentieel escort.
We volgden ze de hele weg naar het crematorium. Mijn vriend uit Hongkong stond erop dat hij zijn broer Chen Longzai nog een laatste keer zag. Ik leende hem een politie-uniform en zei hem: “Als je gewone kleren draagt, zal je niet in staat zijn je broer te zien. Alleen als je een uniform draagt, zal je je broer kunnen zien.” Toen we bij het crematorium aankwamen, was de hele plek afgesloten en omgeven door bewapende politie. Niemand was het toegestaan naar binnen te gaan. Zelfs heel wat mensen die in het crematorium werkten, konden niet in de buurt komen. Alleen de personen die de oven bedienden konden erdoor.
Omdat hij zijn broer een laatste keer wilde zien en zelfs zijn leven op het spel wilde zetten, nam ik een risico omdat het mijn toewijding aan zijn vader was. Ik vertelde de bewaker dat wij politie van het Longgang bureau waren. Ik beweerde dat zes mensen in de busjes gevangenen van ons bureau waren en we moesten nog een paar mazen in het net dichten van een aantal misdaadzaken door foto’s van hun gezichten te nemen voor het archief.
De bewapende bewaker zei: “Het is OK dat je een kijkje neemt, maar kom niet te dichtbij. Regels van hogerhand verordenen dat niemand dichter dan 2 meter kan komen.” Dus stonden we twee meter van het lijk. We zagen hoe ze de lijkzak openritsten. Ik zag dat de doorzichtige zak vol bloed zat en het hele lichaam was bebloed. Ik dacht dat er misschien een operatie had plaatsgevonden.
Toen de zak opgeritst was, kon men het gezicht zien. Mijn vriend was zo ongeduldig dat hij direct erop af stormde; zodra hij de zak opende, stroomde het bloed eruit. We konden zien dat het lichaam leeg was en alle organen waren weg. De ogen waren eveneens weg – misschien waren er oogvliezen nodig. Hij wilde schreeuwen en ik vroeg hem dat niet te doen omdat het zijn leven in gevaar zou brengen. Later verontschuldigde ik me bij de bewaker en vertelde dat mijn vriend te bang was na het zien van het lijk en het bloed. De bewaker noteerde onze namen.
Na het optekenen van onze namen, zochten we hun leider en legden de situatie uit. Later vroeg de leider naar mijn vriend. Ik vertelde hem dat mijn vriend gerelateerd was aan de persoon die geëxecuteerd was. Hij wilde hem slechts nog een laatste keer zien. Hij was van de beveiliging, geen bewapende politie. Ik had hem het uniform gegeven. Ik vertelde hen dat hij een beveiligingsbeambte is en vroeg hen om vergiffenis.
Misschien wisten ze niet dat we een ander doel hadden en dachten dat we alleen het lichaam wilden zien. De leidinggevende persoon leek er niet om te geven. Hij liet ons weten dat er regels van bovenaf waren dat we deze informatie met niemand konden delen. Later wilde mijn vriend dit onthullen via de media in Hongkong. Ik vroeg hem dat niet te doen omdat het mij zou schaden. Het gebeurt overal in China. Bijgevolg ging hij niet naar de Hongkong media.
Waarom breng ik het vandaag naar buiten? Het is omdat orgaanroof in China een excessieve en ongelooflijke staat bereikt heeft. De overheid is buiten zinnen. Ze geeft niet om leven en dood van mensen, inclusief die van Falun Gong beoefenaars. Het geeft alleen om geld en onderzoek. Organen die gebruikt kunnen worden, worden gebruikt. Niemand, behalve buitenstaanders, durft hen te ontmaskeren en alleen buitenlandse media durven het te bekritiseren. De media in China durft dat niet en zouden het niet onthullen al zouden ze er zelf getuige van zijn.
Orgaanroof is een onbenoemd onderdeel van de omgeving geworden. Elk ziekenhuis zoekt naar organen. Gerechtshoven zoeken politiebeambten die naar slachtoffers zoeken om gewin te behalen. Door het Departement van Financiën, geeft het Departement van Volksgezondheid fondsen aan ziekenhuizen. Elk jaar voert het Chinese communistische regime de ‘sla hard toe’ campagne uit in oktober en november. Sommige mensen worden vermoord gedurende deze campagne. Dan zijn er een hoop organen beschikbaar. Dus elk jaar rond die tijd, geeft het Departement van Volksgezondheid fondsen aan enkele grote ziekenhuizen. Met als gevolg dat er veel operaties plaatsvinden in die tijd.
Nadat de criminelen vermoord zijn, worden hun organen onmiddellijk verwijderd. De technologie is zeer geavanceerd en er is een hoop geld in geïnvesteerd. Veel instrumenten komen van buitenlandse instituten die gespecialiseerd zijn in dit soort uitrusting; deze instituten lenen je geld en geven je elke uitrusting die je nodig hebt, waardoor een substantiële geldstroom gegenereerd wordt. Ons Bureau van Openbare Veiligheid heeft ook financieel voordeel bij dit proces. Onze district Partijsecretaris Liu Zhigeng zei over het vermoorden van mensen: “Wanneer je een crimineel executeert, zal ons Longgang District jouw bureau belonen met 30.000 Yuan.”
Waarom zouden we dit geld weigeren? Als gevolg van dit proces, is ons Bureau van Openbare Veiligheid enthousiast over het zwaar straffen van criminelen. Maar we weten niet of de persoon die gedood wordt goed of slecht is. Of het televisiestation besluit om het goede of het slechte verhaal te verslaan, is aan hen. Dus in vele gevallen, moeten degenen die een orgaan nodig hebben zich richten aan ons Bureau van Openbare Veiligheid. Laat ons weten welk orgaan je nodig hebt, en als je een groot aantal nodig hebt, vermoorden we gewoon meer mensen.
Hoeveel mensen worden er ongeveer geëxecuteerd elk jaar?
Zhang:
Het Nationale Ministerie van Openbare Veiligheid geeft ons quota. Bijvoorbeeld, voor het Bureau van Openbare Veiligheid in Shenzhen, als ze strikt zijn in het bestraffen van misdaden, is het quotum tussen tien en twintig – hoe meer hoe beter; normaal zou het niet minder dan tien zijn. De stad heeft een hoog misdaadcijfer en het quotum wordt gegeven op basis van het misdaadcijfer. Het schijnt dat het misdaadcijfer in de provincies Hunan en Xinjiang laag zijn; als het misdaadcijfer laag is, is het ‘moordquotum’ ook laag. Het Bureau van Openbare Veiligheid in Shenzhen staat onder grote druk omdat het moeilijkheden heeft om het jaarlijkse moordquotum te behalen dat haar toegewezen werd. Dus doen ze hun best om informanten aan te stellen en aanwijzingen te vinden. Als je een zakenman bent, zou je beter niemand beledigen.Uiteindelijk is het de taak van de politie om te moorden, terwijl de taak van het crematorium is om met de politie samen te werken. Aangezien het gesanctioneerd wordt door de topkaders, zijn er allerlei mensen betrokken in deze handel, waaronder de leiders van de Departementen van Burgerzaken, Financiën, Volksgezondheid, Openbare Veiligheid, het gerechtshof en het Departement van Supervisie. Leiders van verschillende units zijn erbij betrokken en er werd altijd toestemming verleend om door te gaan. Wat je ook deed of hoe, niemand zou iets zeggen. Het opereren van de CCP is dus zeer soepel en mensen zijn zeer gehoorzaam. Waarom zouden ze dat niet zijn? Als ik een persoon vermoord, kan ik een bonus van 30.000 Yuan krijgen die uitgereikt wordt door de overheid; als ik niks doe, kan ik mijn baan niet behouden. Hoe kan ik mijn baan behouden als ik geen mensen vermoord?
Als je geen organen levert aan het Departement van Volksgezondheid, hoe kan het Departement van Financiën je dan geld geven? Mensen durven dit doen omdat de leiders van de centrale overheid bevestiging hebben gegeven. Er zijn enkele voordelen. Ten eerste, kan men faam verkrijgen door menselijke organen te bestuderen en door kranten wereldwijd verslagen worden. Niet verrassend, staat het Chinese orgaanonderzoek hoog aangeschreven wereldwijd, zodoende zijn degenen die een orgaan nodig hebben vanuit de hele wereld naar China gekomen. In de afgelopen jaren is gerapporteerd dat het Chinese orgaanonderzoek zeer geavanceerd is; dat is omdat ze meer organen hebben. Als ze falen, bestuderen ze de operatie opnieuw; falen en opnieuw bestuderen. Hun studie kan vooruitgang boeken omdat China zoveel organen voor hen heeft om te onderzoeken. Andere landen kunnen dit niet doen: als je een orgaan niet kan bestuderen en goed transplanteren, dan klaag ik je aan. Waar kan je in China aanklagen? Dat kan niet, want elk departement heeft zijn eigen verzekeringssysteem. Je kan technisch gesproken aanklagen; ga naar Peking om aan te klagen, maar het kan zijn dat je je eigen organen kwijtraakt! Hoe kan je aanklagen?
Waar kan je een aanklacht indienen? Is dat niet de ultieme vraag, het dilemma zelf? Alles staat onder de Chinese Communistische Partij.
