(Minghui.org). Dwangarbeidskampen zijn reeds 14 jaar een belangrijk middel dat de Chinese Communistische Partij gebruikt bij de vervolging van Falun Gong. Chinese burgers kunnen naar werkkampen gestuurd worden zonder formele inbeschuldigingstelling en zonder proces. De veroordelingen worden zuiver administratief uitgevaardigd. De leefomstandigheden in de kampen zijn hard en omvatten slavenarbeid, hersenspoeling en marteling.
Achtergrond
De Verenigde Naties en verschillende mensenrechtenorganisaties hebben China's werkkampensysteem openlijk bekritiseerd. Het Chinese regime noemt het eufemistisch “laogang” of “heropvoeding door arbeid.”
Op dit moment heeft de Minghui website 25.411 gevallen van werkkampstraffen gepubliceerd en 11.597 gevangenisstraffen sinds het officiële begin van de vervolging van Falun Gong in 1999.
Het dient opgemerkt dat deze statistieken slechts samengesteld zijn uit berichten ontvangen door de Minghui website. Het is bekend dat vele, vele gevallen nooit gepubliceerd worden omdat de slachtoffers represailles vrezen zowel tegen zichzelf als tegen hun families indien zij zouden spreken. Verder slaagt de “great firewall of China” (China's internetcensuur-programma) erin te beletten dat vele berichten de buitenwereld bereiken.
Statistisch overzicht
gevallen per locatie.De gegevens tonen aan dat het grootste aantal dwangarbeidsstraffen in noordoost China zijn (provincies Heilonjiang, Shenyang, en Jilin), alsook Hebei en Shandong, gevolgd door Sichuan en Hubei.
Een aantal werkkampen zijn berucht omwille van de brutaliteiten die Falun Gong beoefenaars er ondergaan, zoals: Masanjia werkkamp (provincie Liaoning), het Wangcun werkkamp (Shandong), het Gaoyang werkkamp (Hebei), het Wanjia werkkamp (Heilongjiang), het Heizuizi werkkamp (Jilin) en anderen.
gevallen per jaar.Het grootste aantal gevallen werd gedocumenteerd in 2001, hetzelfde jaar dat het regime de zelfverbranding op het Tiananmenplein orkestreerde. Een gelijkaardig cijfer werd genoteerd in 2004, waarna de aantallen in 2005 langzaam begonnen te zakken.
Toen de inspanningen van Falun Gong beoefenaars om de brutaliteiten onder de aandacht te brengen groter werden, en ook met het verschijnen van Bloody Harvest rapport in 2006, daalden de cijfers.
China's werkkampensysteem werd in de jaren '50 opgestart toen het communistische regime begonnen was met de vervolging van intellectuelen en iedereen die er meningen op nahield die verschilden van de Partijlijn.
Het werkkampensysteem werd opnieuw en opnieuw gebruikt in de verschillende opeenvolgende “politieke campagnes” -- repressiecampagnes. De vervolging van Falun Gong was de recentste gelegenheid om het werkkampensysteem terug in hoogste versnelling te plaatsen.
Falun Gong onderwijst Waarachtigheid, Mededogen, Verdraagzaamheid. Het leert de andere wang toekeren wanneer men aangevallen wordt, eerst aan anderen denken en nooit toevlucht zoeken tot geweld, haat of woede. Het regime zag Falun Gong beoefenaars daarom als een makkelijke prooi, kwetsbaarder dan de andere groepen waartegen het eerder had “gestreden” (een prominent onderdeel van de werkwijze van de CCP is dat de staat, om de absolute macht te behouden, altijd moet “strijden” tegen een of andere groep in de maatschappij; een soort “vijand van het decennium”).
Omwille van deze vermeende kwetsbaarheid, werden beoefenaars nog harder aangepakt dan de voorbije groepen. Hun enige "misdaad" was hun beoefening van Falun Gong en hun geloof in de principes Waarachtigheid, Mededogen, Verdraagzaamheid, en hun inspanningen om de gewelddadige vervolging onder de aandacht te brengen. Sommigen zijn vier of vijf keer tot dwangarbeid veroordeeld.
Hard werken is een vast component van een werkkamp. Het werk is dikwijls intens, de omstandigheden meestal onhygiënisch en men komt vaak in contact met giftige stoffen en/of verschillende andere gevaarlijke werkomstandigheden. Veiligheidsuitrusting is zelden of nooit aanwezig.
Beoefenaars die weigeren te werken of er niet in slagen de zware quota te halen worden gemarteld, gehersenspoeld of op andere manieren mishandeld en getreiterd. De enorme illegale winsten die de slavenarbeid opbrengt, worden gedeeld met plaatselijke politiediensten.
Begin dit jaar kondigde het Chinese regime aan dat het zijn werkkampensysteem zou hervormen of opdoeken. Veel werkkampen zijn sindsdien begonnen met Falun Gong beoefenaars vrij te laten. Bijvoorbeeld, het gros van de beoefenaars in de Xin'an werkkamp werd vrijgelaten op 5 juli 2013. Het Beijing vrouwenwerkkamp begon beoefenaars vrij te laten in mei 2013, met nu nog slechts enkelen die achter zijn gebleven. Het Xidayingzi werkkamp in Chaoyang, Liaoning, liet recentelijk meer dan 10 beoefenaars vrij.
Conclusie
De gevallen besproken in dit verslag beperken zich tot die welke bekomen zijn dankzij het doorbreken van de informatieblokkade. Het communistische regime beschouwt de feiten van de vervolging staatsgeheim en doet er alles aan om deze in de doofpot te stoppen. De Minghui website is erop gericht deze informatie te verzamelen, publiek te maken, en het bewustzijn ervan te vergroten. De berichtgeving van Minghui is een betrouwbare bron voor overheidsinstanties, organisaties en invididuen.
De aangekondigde sluiting van het werkkampensysteem betekent niet noodzakelijk het einde van de brutaliteiten tegen onschuldige burgers. Het wordt eerder gezien als een strategie om interne spanningen en internationale kritiek op de werkkampen te verminderen. Hoewel het aantal mensen in de werkkampen is gedaald, blijkt nu dat het regime in plaats daarvan meer beoefenaars naar gevangenissen en hersenspoelcentra stuurt.
Met andere woorden, de middelen zijn veranderd maar de vervolging gaat door. Meer inspanning en steun is vereist om meer details over de vervolging en het werkkampensysteem onder de aandacht te brengen. Hoe meer mensen zich bewust worden van de omvang en intensiteit van de vervolging, hoe dichterbij een veroordeling voor alle misdaden van het regime is.
