(Minghui.org) Chinese ambtenaren hebben op 7 januari 2013 publiekelijk hun besluit aangekondigd het notoire dwangwerkkampsysteem af te willen schaffen, volgens een rapport van Amnesty International van december 2013. Het “heropvoeding door arbeid”-systeem, zoals autoriteiten het noemen, heeft bijna zes decennia bestaan. De naam is echter misleidend omdat het gewoonweg dwangwerkkampen zijn, waar hersenspoeling en marteling gemeengoed is, naast structureel overwerk en gevaarlijke werkomstandigheden. Het dwangwerkkampsysteem in China is “opgedoekt” verklaard, maar het leed en de pijn die het miljoenen mensen gebracht heeft, in het bijzonder aan Falun Gong beoefenaars, heeft langslepende gevolgen.
De verantwoording voor de misdaden die begaan zijn in de werkkampen zullen niet verdwijnen met een “sluiting”. De vraag of de slachtoffers nieuwe vormen van mishandeling te wachten staat, moet nog beantwoord worden. Terwijl bewakers en werkkamp medewerkers verantwoordelijk zijn voor het uitvoeren van wandaden, zijn degenen die de orders gaven en beleid uitvaardigden ook aansprakelijk voor de verschrikkingen, als ze dat al niet nog meer zijn.
Dood van beoefenaars door marteling in werkkampen
In een recente samenvatting gepubliceerd door Minghui, zijn tenminste 3.653 beoefenaars gestorven tijdens gevangenschap. Onder hen waren 714 gevangen in verschillende werkkampen als laatste detentie locatie voor hun dood. Tenminste 127 werkkampen bleken betrokken te zijn en hieronder staat een tabel van de top 10 betreffende het hoogste aantal gerelateerde sterfgevallen.
10 meest dodelijke werkkampen (bevestigde Falun Gong sterfgevallen)De wreedheden in vele werkkampen blijven ongerapporteerd, deels door de informatieblokkade en bedreigingen van beambten en deels omdat de slachtoffers niet bereid of in staat zijn verhaal te doen over de verschrikkingen. Maar van de zaken die uit diverse bronnen verkregen zijn, geeft eentje ervan een blik op de ernst van de martelingen.
Mevr. Gao Rongrong, een accountant aan het Luxun Fine Arts College in Shenyang, provincie Liaoning, werd gearresteerd en in het Longshan werkkamp geplaatst in juli 2003 vanwege haar geloof in Falun Gong. Bewakers brachten haar schokken toe met elektrische knuppels voor zes aaneengesloten uren op een dag in april 2004. Blaren, bloed en pus bedekten haar gezicht. Mevr. Gao’s mooie gezicht was vervormd. Ze was slechts 36.
Falun Gong beoefenaar Mevr. Gao Rongrong, een accountant aan het Luxun Fine Art College in Shenyang. Op 7 mei, 2004 werd Gao Rongrongs gezicht bedekt met brandwonden van de schokken van elektrische knuppels.
Mevr. Gao urineerde bloed en had moeilijkheden met eten sinds augustus 2004. Ze was op het randje van de dood. Het Shenyan Juridisch Bureau, het bestuurlijk orgaan van het Longshan werkkamp, weigerde haar vrij te laten ondanks herhaalde waarschuwingen van de arts over haar gesteldheid.
Falun Gong beoefenaars redden haar met succes in oktober 2004. De politie en lokale beambten vonden haar echter snel en zetten haar opnieuw vast in het Masanjia werkkamp in maart 2005. Het Masanjia werkkamp stuurde haar naar een ziekenhuis op 6 juni, 2005. Ze stierf op 16 juni, 2005 op de leeftijd van 37. Volgens het ziekenhuis was ze al in kritieke toestand toen ze aankwam.
Verwondingen blijven
Dhr. Gao Ke, een leraar aan een lagere school in Harbin, provincie Heilongjiang, werd 13 maal vastgezet voor het beoefenen van Falun Gong, waarvan 5 keer in een werkkamp. Na het horen van de recente afschaffing van het werkkampsysteem, zei hij, “Alhoewel de werkkampen misschien niet langer functioneren, blijft het fysieke en extreem psychologische leed dat ze veroorzaakt hebben bestaan”.
Onafhankelijke rapporten bevestigen het bestaan van marteling, en de ernst daarvan, in werkkampen. In april 2013 publiceerde Lens Magazin in China een 14 pagina’s tellend artikel dat het misbruik in het Masanjia werkkamp uit de doeken doet. Het onderzoeksverhaal van 20.000 woorden, was gebaseerd op interviews met 20 voormalige gevangenen. Ze leden onder dwangarbeid en talrijke vormen van marteling, waaronder de tijgerbank, het doodsbed, rekken en eenzame opsluiting.
“Sluiting” van werkkampen betekent niet het einde van de vervolging
Werkkampen functioneren niet op zichzelf. Ze worden bestuurd door het Juridisch Bureau en volgen de bevelen van het 610 Bureau evenals het Comité van Politieke en Juridische Zaken. Het stopzetten van de dwangwerkkampen kan beschouwd worden als vooruitgang als de daders verantwoordelijk gehouden worden en het systeem niet vervangen wordt door een andere vorm van marteling of mishandeling.
Helaas is er weinig bewijs van zulke vooruitgang.
Amnesty International vaardigde een nieuw rapport uit over China’s dwangwerkkamp systeem op 17 december. Het verslag noemt de sluiting van het werkkamp systeem een “cosmetische ingreep” en concludeert dat “het duidelijk is dat het onderliggende beleid van het straffen van mensen voor hun politieke activiteiten of religieuze overtuigingen, niet veranderd is. Het misbruik en de marteling blijven doorgaan, alleen op een andere manier”.
Het werkkamp systeem is geworteld in een netwerk dat mensenrechtenschendingen implementeert. Zolang de onderliggende bodem blijft, kan het verval gemakkelijk overstegen worden door andere vormen van mishandeling die doorgaat het Chinese volk te beroven van haar vrijheid van geloof – zoals het geval is met Falun Gong.
Geschiedenis van het werkkamp systeem
Het Chinese werkkamp systeem begon in 1957 in navolging van de gulags van de Sovjet Unie. Om verschillende opinies te onderdrukken, met name die van intellectuelen met onafhankelijke gedachten, moedigde de Chinese communistische dictator Mao hen eerst aan vrijuit te spreken. Toen het complot zich langzaam ontvouwde, werden 550.000 mensen geclassificeerd als “rechtsen” en naar boerderijen of soortgelijke plaatsen op het platteland gestuurd. Wat volgde waren dwangwerkkampen alsook hersenspoeling.
Een groot percentage van deze slachtoffers leed onder deze politieke campagne voor meer dan een decennium, tot aan het einde van de Culturele Revolutie. Geïntimideerd door deze aanval en talrijke andere politieke campagnes, verloren vele mensen hun onafhankelijke denken en werden onderdanig aan het tirannieke systeem.
Alhoewel officieel “heropvoeding door arbeid” genoemd, is deze naam behoorlijk misleidend. Het primaire doel is hersenspoeling en de belangrijkste component is dwangarbeid, dus dwangwerkkampen is een meer passende term om het te beschrijven. Een referentie voor het Sovjet werkkamp systeem kan gevonden worden in the Gulag Archipelago, een driedelig boek gebaseerd op ooggetuigen verslagen en onderzoeksmateriaal uit eerste hand.
Alhoewel het systeem opgeheven was in de Sovjet Unie samen met de ineenstorting van het communisme, bleef het bestaan in China. Ondanks de relatief lange detentietijd, vaak in jaren, vereist dit systeem geen rechtsgang of andere juridische procedures zoals bij het gevangenissysteem. Het werd dus vaak gebruikt door beambten om hun doelwitten willekeurig te straffen en degenen die een gelijksoortig pad overwegen te intimideren.
Toen communistische beambten besloten Falun Gong in de ban te doen in juli 1999, vonden ze al snel dat het werkkamp systeem een ideaal hulpmiddel was om beoefenaars voor langere tijden op te sluiten, naast gevangenissen en hersenspoelcentra. De Commissie voor Internationale Religieuze Vrijheid van de Verenigde Staten (USCIRF), stelt in haar jaarverslag van 2008, dat meer dan de helft van de mensen die in werkkampen opgesloten waren, Falun Gong beoefenaars waren. Er waren tenminste 351 werkkampen aan het eind van 2012, volgens gegevens vrijgegeven door het Ministerie van Justitie in China.
Werkkampen werden vaak uitgebreid of er werden kampen toegevoegd naar gelang de behoefte om meer gevangenen te houden. Bijvoorbeeld nadat de vervolging begon, werden de Falun Gong beoefenaars die vastgehouden werden in verschillende werkkampen in de provincie Guangxi allemaal naar het Guangxi Eerste Werkkamp in Nanning gestuurd. Toen het aantal beoefenaars toenam, werd op 1 januari 2001 een nieuw werkkamp opgestart, het Guangxi Vrouwen werkkamp, om uitsluitend vrouwen in vast te houden. Dit nieuwe werkkamp werd toen verplaatst naar een nieuwe, beter uitgeruste locatie om bewakers in staat te stellen vrouwen meer in het geheim te martelen.
Het 2013 rapport van Amnesty International heeft vastgesteld dat vele werkkampen simpelweg hun naam veranderd hebben toen ze “gesloten” verklaard werden. In vele gevallen werden ze omgedoopt naar “drug rehabilitatiecentra” en gingen door te dienen als faciliteit voor willekeurige detentie en marteling.
Chinese autoriteiten hebben ook in toenemende mate gebruik gemaakt van zogenaamde “zwarte gevangenissen”, drug rehabilitatiecentra en “juridische opvoedingscentra” (een eufemisme voor hersenspoelcentra), om plaats te maken voor de “hervorming door arbeid”-kampen.
Het dwangwerkkamp systeem heeft niet in een vacuüm geopereerd. Het was slechts één van de vele hulpmiddelen in de vervolging van Falun Gong. De verantwoordelijkheid van de daders die misdaden begaan hebben in werkkampen gaat niet zomaar weg met de “sluiting”. De “sluiting” van werkkampen kan op geen enkele manier uitwissen wat daar plaatsgevonden heeft.
