Dr Charles Lee keerde op 21 januari 2006 terug naar de VS na drie jaar cel in een Chinese gevangenis, waar hij uitgebreide fysieke en psychologische martelingen onderging. Een gesprek.
Ben Bendig - Epoch Times International
Charles Lee werd echter meteen opgepakt toen hij uit het vliegtuig stapte in de luchthaven van Guangzhou. Het Chinese Communistische regime beschuldigde hem ervan “plannen te hebben om de TV uitzendingen te kraken om de vervolging van Falun Gong bloot te leggen” en veroordeelde hem tot 3 jaar cel, waar hij aanhoudend fysiek en mentaal werd gefolterd.
Waarom werd je in China opgepakt?
Dr. Charles Lee: Ik werd opgepakt omdat ik de bedoeling had in de staatsgecontroleerde media te tappen om een video die de vervolging van Falun Gong blootlegt, uit te zenden.
Vertel ons over je rechtszaak.
Het proces werd op zo’n wijze gevoerd dat ik me op geen enkel recht kon beroepen. Ik heb bewijsmateriaal dat mijn onschuld kan bewijzen maar het werd me niet toegelaten dit te presenteren. Ik trachtte me te verdedigen, maar ze lieten me niet toe dat te doen, vooral toen ik praatte over mijn motivatie, waarom ik de waarheid over de vervolging wou blootleggen. Ze onderbraken me steeds wanneer ik wat wilde zeggen.
Dus vanuit een legaal standpunt gezien, is dit een compleet onwettig proces—onaanvaardbaar.
Hoe werd je behandeld?
Toen ik werd gearresteerd in het begin, in Canton, werd ik overgebracht naar Guangzhou, waar ze me martelden met handboeien, die me tot op het bot sneden; het was extreem pijnlijk. Ze lieten me niet slapen voor in totaal 92 uur. De handboeien gebruikten ze als marteltuig. Ze trokken mijn armen achter mijn rug naar omhoog, het was extreem pijnlijk en ik kon in totaal niet bewegen. De minste beweging zou de pijn nog versterken.
Ik begon een hongerstaking van 22 januari 2003 tot 10 februari—18 dagen in totaal.
Ik bleef mijn Falun Gong oefeningen doen, dus deden ze me de handboeien om op 27 maart, zes dagen na het proces. Daarop begon ik op 30 maart met een tweede hongerstaking. De reden was dat ik beroep wou aantekenen tegen het onwettige proces, maar die brief kon ik dus niet schrijven aangezien mijn handen op mijn rug geboeid waren.
Op 9 mei werd mijn beroep afgewezen, en ik begon opnieuw met een hongerstaking. \[Indien een beroep wordt afgewezen] dan, volgens hun wetten, en dat is de definitieve beslissing, wordt je in de gevangenis gegooid. Op 12 mei werd ik naar de Nanjing gevangenis overgebracht. Ik weigerde nog steeds te eten, en op 14 mei kreeg ik een telefoontje van het consulaat van de VS, en ik zei: “Ik heb hier wat documenten die ik jullie wil geven. Ik zal vandaag mijn hongerstaking stopzetten, en als jullie de documenten binnen twee weken nog niet ontvangen hebben, stop ik opnieuw met eten.”
Deze documenten zijn zeer belangrijk want ze beschrijven alle details van het proces, wat ze zeiden, wat ze deden, waarom ze me dit of dat niet lieten doen, alsook mijn aanvraag voor beroep en een beschrijving van hoe ze me folterden. Twee weken later had ik de documenten nog niet mogen versturen en dus begon ik opnieuw met een hongerstaking.
De dwangvoeding was extreem pijnlijk, en ik verzette me ertegen. Dus stampten ze de dikke, plastic darm door mijn neusgat tot in mijn maag. Het irriteerde zo verschrikkelijk dat ik verscheidene malen overgaf. Het was waanzinnig—ik schreeuwde het uit van de pijn. De cameraman, een groentje—net uit de politieschool—viel ter plekke flauw. Op 2 juni ontving het consulaat van de VS uiteindelijk dan toch mijn documenten.
Ze hadden echter nog steeds mijn Zhuan Falun (boek met de leer van Falun Gong—red), en ik zei hen me mijn boek terug te geven of ik zou niet stoppen met de hongerstaking. Ze begonnen me opnieuw te ‘voeden’ op 3 juni. Voor ze eraan begonnen, schreeuwden ze: “Proef de macht van de volksdictatuur!” Ze waren uitgelaten voor ze me begonnen te martelen, alsof het zo goed voelde. Achteraf lieten ze de plastieken darmen in mijn neus zitten. Ik trok ze er zelf uit.
Ze gebruikten de dwangvoeding in feite gewoon als foltertechniek.
Ze hielden van die zogenaamde ‘groepsessies’, anti-Falun Gong groepstudiesessies. Ik werd omringd door 15 mensen die tegen me schreeuwden: Falun Gong is dit, Falun Gong is dat, het is getikt, waarom geloof je in zulke dingen…. elke dag. Dus begon ik opnieuw met een hongerstaking, als protest tegen deze martelingen.
Van 14 tot 18 juli ging ik in hongerstaking, en toen lieten ze de darm in mijn neus achter, 33 uur lang. Ik lag helemaal vastgebonden op een bed. 33 uur lag ik daar zonder te bewegen; het was verschrikkelijk pijnlijk.
Toen begon het hersenspoelen. Vanaf augustus 2003, dwongen ze me naar videotapes te kijken. Iedere dag, drie uur video’s. Vervolgens een drie uur durende ‘vergruis Falun Gong’ meeting; en daarna een gesprek met de cipiers. Dit duurde drie maanden lang, en omdat ze geen resultaten boekten, veranderden ze hun strategie.
Vanaf einde 2003, werd ik gedwongen slavenarbeid te verrichten—schoenen maken. De schoenen werden gelijmd met een soort industriële lijm die benzeen bevat: het is zeer giftig (nvdr. Benzeen is een zeer kankerverwekkende stof) en irriterend, en ik voelde me kortademig en had hoofdpijn. Nog zo iets, ik weigerde te werken omdat ik onschuldig was—ik hoorde dit niet te doen. Toen dwongen ze me rechtop te staan gedurende 16 dagen, van ’s morgens tot ’s avonds, vóór een bende andere gevangenen; hen werd opgedragen me verbaal aan te vallen, me te beledigen, enzovoort. Als ik niet mooi rechtop stond, zouden ze me schoppen en duwen.
Vervolgens wilden ze me dwingen schuld te bekennen door me te dwingen neer te zitten. Ze zeiden: “Zit hier neer en overdenk maar eens je fouten,” als een boetedoening. Je wordt gedwongen neer te zitten, in een bepaalde positie. De langste keer duurde 48 dagen, met hartproblemen als resultaat. Na het ontbijt was het 7u30; dan moest ik zitten, ’s middags kon ik eten. Dan opnieuw zitten, dan avondmaal, en dan opnieuw zitten en naar hun CCTV (Chinese Centrale Televisie) kijken. Ieder uur mocht ik vijf minuutjes rondwandelen in de cel. Het stoeltje was zo groot (toont met zijn handen een vorm van ongeveer 25 cm hoog, 25cm breed en 15 cm diep). Ze zit daar maar en je zit daar maar en je achterste ontwikkelt dit harde dikke eelt—het is zeer pijnlijk, en ook m’n rug begon veel pijn te doen. Ik voelde me achteraf uitgeput voor een heel lange tijd.
Na een week of twee, drie, begon mijn verstand heel traag te werken. Toen het consulaat van de VS op bezoek kwam, kon ik amper spreken; op een of andere manier functioneerden mijn hersenen niet meer!
Hoe was het leven daarna?
Ze hebben altijd wel wat voor jou in petto, zoals hersenspoelingsessies. Het is constant brainwashing, van begin tot einde. Ze zeggen dat je een gevangene bent, dat je een misdaad hebt begaan, dat je gestraft moet worden.
Hoe heeft men je geloof in Falun Gong willen ondermijnen?
Met bijzonder veel haat. Toen ik op het vliegveld gearresteerd werd, trachtte een politieagent mijn Zhuan Falun af te nemen. “Heb jij nog steeds Zhuan Falun!” zei hij knarsetandend; hij liep over van haat.
Ze proberen alles om je te beledigen, te minachten, en te zeggen dat je gek bent.
Wat was het ergste aan de gevangenis?
Ik denk dat het ergste is dat ik mijn moeder nooit gezien heb, dat ik niets voor haar kon doen; ze stierf alweer een jaar geleden. Wat er mij ook gebeurt, ik kan afzien, en na een tijd herstellen. Maar mijn moeder is dood, en daar kan ik niets tegen beginnen.
Is er iets dat je aan de wereld zou willen zeggen over de vervolging van Falun Gong?
Het is extreem ijzingwekkend. Eigenlijk, als ik eraan terugdenk, het was werkelijk de hel. Soms overdrijven we de dingen door te zeggen dat het een hel is, maar dit wás letterlijk de hel. Ze hielden me constant in de gaten: je staat constant onder druk. Ze geven je het gevoel dat er geen ontsnappen mogelijk is, geen uitweg, dat je altijd onder hun controle staat.
Het is werkelijk de hel. Ik zou wensen dat iedereen in deze wereld de waarheid over deze vervolging zou kennen. Als je iemand meteen afmaakt, tot daar aan toe, ze zien niet zoveel af. Maar mensen zo folteren, en hen absoluut alle hoop afnemen, dat is erger, veel erger, dan de dood.
Soms had ik van die discussies met die medegevangenen die op me moesten letten. Ik vroeg hen: “Jullie mogen me niet doden, juist?” Ze antwoordden: “Klopt. Maar we kunnen het je erger maken dan de dood.” Dat zijn hun letterlijke woorden.
Dus ze weten hoe ze mensen moeten folteren, ze weten hoe ze iemand tot het extreme kunnen laten lijden. Het is erger dan de dood. Ze laten je lijden—eindeloos lijden, tot je het einde ervan niet meer kan zien. Zoiets is extreem boosaardig.
Mijn grote hoop is dat de waarheid geweten is, en dat alle goedhartige mensen in de hele wereld hun steentje mogen bijdragen om deze vervolging te stoppen.
