In december 2004 schreef de bekende mensenrechtenadvocaat Gao Zhisheng zijn eerste open brief aan de voornaamste leider van China, “Een open brief aan de leden van het Nationale Congres in China”. Deze werd in oktober 2005 gevolgd door een open brief aan Hu Jintao, het hoofd van de Chinese Communistische Partij en aan Wen Jiabao, Eerste Minister van China, “Stop het vervolgen van diegenen die in vrijheid geloven en herstel de banden met de Chinese mensen”.

Op 12 december 2005 schreef hij een andere open brief aan Hu en Wen, “Waarom één van de   topadvocaten van China brak met de Communistische Partij”.
In september 2007 schreef Gao zijn open brief aan het Congres van de Verenigde Staten.

In november 2005 werd de advocatenpraktijk van Gao in Beijing geschorst. Op 15 augustus 2006 werd Gao ontvoerd. Later werd hij gearresteerd met het excuus van “het aansporen van omverwerping van de staatsmacht”. Op 12 december 2006 hield het gerechtshof een rechtszaak waarbij de advocaat van Gao niet werd toegestaan zijn zaak te vertegenwoordigen. In datzelfde jaar, op 22 december, werd Gao veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf en vijf jaar voorwaardelijk onder het voorwendsel “het aansporen van omverwerping van de staatsmacht”.

Het is al weer 2 jaar geleden dat alle verbindingen van Gao met de buitenwereld werden afgesneden. In mei 2007 verleende de American Board of Trial advocates Gao de Courageous Advocacy Award. In September 2007 werd Gao opnieuw ontvoerd en voor 50 dagen onderworpen aan martelingen, zoals beschreven in deze brief. Radio Free Asia heeft op 6 februari 2009 gerapporteerd dat Gao opnieuw gearresteerd is.

Donkere Nacht, Donkere Kap en ontvoerd door de Donkere Maffia

Mijn verslag van meer dan 50 dagen martelingen in 2007.

Deze woorden van mij vandaag zullen uiteindelijk op een dag bekend worden gemaakt. Ze zullen het ware gezicht van het huidige China openbaren en zullen het ondenkbare hart en de karakteristieken van de “regerende partij” in China onthullen.

Natuurlijk zullen deze woorden onvermijdelijk onplezierige en zelfs verstoorde, beschamende gevoelens oproepen bij deze wereldwijde “goede vrienden” en “fijne partners” van de huidige Chinese Communistische Partij – als deze “goede vrienden” en “fijne partners” nog steeds enige zorg in hun harten hebben van de waarde van het menselijk geweten en moraliteit.

Vandaag heeft de plotselinge welgestelde CCP niet alleen meer wereldwijde “goede vrienden” en “fijne partners” gekregen, maar spreekt het ook steeds luider slogans zoals “China is een land met een rechtsstaat”. Beiden zullen rampzalig zijn voor de vooruitgang en ontwikkeling van de mensenrechten voor Chinese mensen.

Op 21 september 2007 rond 20.00 uur lieten de autoriteiten mij mondeling weten dat ik naar een omscholingspraatje moest gaan. Ik kwam erachter dat er deze keer ongewone dingen gebeurden. De geheime dienst, die me altijd van zeer dichtbij volgde, bleef nu op een grotere afstand. Ik liep die dag over straat en toen ik de hoek omging, liepen er zes of zeven vreemdelingen op me af. Ik voelde opeens een harde klap in mijn nek en viel voorover op de grond. Iemand trok aan mijn haar en onmiddellijk werd er een zwarte kap over mijn hoofd heen getrokken.

Ik werd naar een auto gebracht en erin gestopt. Ook al kon ik het niet zien leek het alsof er twee banken waren met een ruimte in het midden. Ik werd naar de ruimte in het midden gebracht. Mijn rechterwang lag tegen de grond. Opeens trapte iemand met een laars op mijn gezicht en hield me daar. Vele handen begonnen me te fouilleren. Mijn riem werd afgedaan en gebruikt om mijn handen achter mijn rug vast te binden. Zeker vier mensen hadden hun voeten op mij om me tegen de grond te houden.

Ongeveer 40 minuten later werd ik uit de auto gesleept. Mijn broek viel tot op mijn knieën en ik werd naar een kamer gesleept. Niemand had tot dat moment iets tegen mij gezegd. Deze keer werd de kap van mijn hoofd gehaald. Onmiddellijk begonnen ze te vloeken en me te slaan. “***, de datum van je dood is vandaag gekomen. Broeders, laten we hem vandaag een wrede les geven. Sla hem totdat hij dood is”.

Toen begonnen vier mannen met elektrische staven me op mijn hoofd en op mijn hele lichaam te slaan. Niets anders dan het slaan en mijn nerveuze ademen werd gehoord. Ik werd zo erg geslagen dat mijn hele lichaam oncontroleerbaar begon te beven.

“Geef hem geen rust!” schreeuwde een man waarvan ik later achterkwam dat zijn naam Wang was. Toen greep een zeer sterke en lange man me bij mijn haar en trok me van de grond. Vervolgens begon Wang me vreselijk op mijn gezicht te slaan.

“***, je bent het niet waard om zwarte kleding te dragen. Ben je een maffialeider? Trek al z’n kleren uit”.

Al mijn kleren werden uitgetrokken en ik was helemaal naakt. Wang begon weer te schreeuwen en iemand schopte me tegen de achterkant van mijn benen en ik zakte in tegen de grond. De lange man bleef aan mijn haar trekken en dwong me met mijn hoofd naar Wang te kijken.

Op dat moment kon ik zien dat er vijf mensen in de kamer waren. Vier van hen hielden elektrische staven vast en één hield mijn riem vast.

“Luister Gao, vandaag willen je ooms je leven erger maken dan de dood. Ik zal je de waarheid vertellen, jouw zaak is niet alleen iets tussen jou en de regering”.

“Kijk naar de grond! Er ligt geen druppel water. Over een tijdje zal het water tot op je enkels staan. Na een poosje zul je erachter komen waar het water vandaan komt”.

Terwijl Wang dit zei werden de elektrische staven in mijn gezicht en mijn bovenlichaam gepord.

Wang zei vervolgens, “Kom op jongens, lever de tweede reeks”! Toen sloegen ze me weer met de elektrische staven over mijn hele lichaam. Mijn hele lichaam, mijn hart, longen en spieren begonnen oncontroleerbaar onder mijn huid te springen. Ik lag op de grond te kronkelen van de pijn en probeerde weg te kruipen. Wang begon toen mijn penis te elektrocuteren.

Mijn gesmeek om te stoppen resulteerde alleen maar in gelach en meer ongelofelijke marteling. Wang gebruikte de elektrische staaf nog drie keer op mijn geslachtsdelen terwijl hij luid schreeuwde.

Na een paar uur had ik geen energie meer om te smeken, laat staan te ontsnappen. Maar mijn geest was nog steeds helder. Ik voelde dat mijn lichaam sterke zenuwtrekken had wanneer een staaf mij raakte. Ik voelde duidelijk dat er wat water over mijn armen en benen gesprenkeld werd wanneer ik zenuwtrekken had. Toen besefte ik dat het zweet van mij was en ik realiseerde me wat Wang bedoeld had met het water.

Het leek alsof de folteraars zelf ook moe werden. Voordat de dag aanbrak, verlieten drie van hen de kamer. “We zullen later terugkomen om hem de volgende ronde te geven”, zei Wang.

De twee die in de kamer achtergebleven waren, zetten een stoel in het midden van de kamer neer. Ze trokken me omhoog en zetten me in de stoel. Eén van hen had vijf sigaretten in zijn mond. Eén man stond achter me en de man met de sigaretten stond voor me.

De man achter me greep me bij mijn haar en trok mijn hoofd op en neer. De andere man gebruikte de sigaretten om mijn neus en ogen keer op keer te vullen met rook. Ze deden dit met uiterst veel geduld. Na een poosje voelde ik helemaal niets meer, behalve tranen die op mijn benen vielen.

Dit ging ongeveer twee uur door. Toen kwamen er een paar andere mannen die de vorige twee vervingen. Mijn ogen konden het niet zien omdat ze inmiddels zo gezwollen waren dat ze dicht zaten.

De nieuwe mannen begonnen te praten, “Gao, kun je nog steeds met je oren horen? Ik vertel je de waarheid, deze mannen zijn experts in het stevig aanpakken van maffiajongens. Het zijn zware jongens. Deze keer zijn ze door de hogere autoriteiten specifiek en zorgvuldig voor dit doel uitgekozen.

“Kun je horen wie ik ben? Mijn achternaam is Jiang. Nadat je vorig jaar vrijgelaten werd, ben ik je tot aan Xiajiang gevolgd”.

Ik vroeg, “Ben jij degene uit Penglai stad, Shandong?”

“Ja, je geheugen is nog steeds goed. Ik zei toch dat je vroeg of laat terug zou komen. Toen ik zag hoe je je gedroeg in Xiajiang, wist ik dat je terug zou komen. Je keek zelfs neer op onze politie”.

“Zouden we je niet moeten helpen een lesje te leren? Je schreef een brief naar het Amerikaanse Congres. Kijk naar jezelf, verrader! Wat zou de Amerikaanse lord jou kunnen geven? Het Amerikaanse Congres stelt niets voor. Dit is China. Dit is het territorium van de Communistische Partij”.

“Het nemen van je leven zou net zo makkelijk zijn al op een mier stappen. Als je het durft om door te gaan met het schrijven van je stomme artikelen, zal de regering zijn houding duidelijk moeten maken. Wel, heb je deze houding vannacht gezien?”Jiang sprak langzaam.

Ik vroeg, “Hoe kun je belastingbetalers behandelen met deze maffiatactieken? Hoe kun je biljoenen Chinese burgers nog recht in de ogen kijken in de toekomst?”

“Daarom verdien jij het om in elkaar geslagen te worden”, zei Jiang. “Je bent helderder in je hoofd dan de meeste mensen. Burgers stellen niets voor in China. Praat niet over de term “burgers”.

Terwijl hij dit zei, kwam er iemand anders in de kamer. Ik herkende de stem van Wang. “Praat niet met hem met je mond. Geef hem het echte ding. Je ooms hebben 12 rondes voorbereid. Afgelopen nacht hebben we er pas 3 afgerond”.

“Je leider houdt niet van praten dus over een tijdje zul je zien dat je je eigen s*** moet eten en je eigen urine moet drinken. Een tandenstoker zal je seksuele organen prikken”.

“Praat nog niet over marteling door de Communistische Partij, want we gaan je nu een uitgebreide les geven!”

“Je hebt gelijk, wij martelen Falun Gong beoefenaars. Alles klopt. De 12 rondes die we je gaan geven hebben we geoefend op Falun Gong beoefenaars. Eerlijk gezegd ben ik niet bang dat je nog meer zult schrijven. We kunnen je doodmartelen zonder dat je lichaam ooit gevonden wordt”.

“Jij stinkende buitenstaander (hier wordt mee bedoeld “iemand niet afkomstig uit Beijing”)! Hoe durf je zo arrogant te zijn over Beijing? Laten we hem opnieuw een les geven”.

In de volgende uren van martelingen verloor ik regelmatig mijn bewustzijn door het ontbreken van water en voedsel en hevig zweten. Ik lag naakt op de koude vloer. Ik merkte dat meerdere keren iemand mijn ogen opende en er met een zaklantaarn in scheen om te kijken of ik nog leefde.

Toen ik bijkwam, rook ik een sterke geur van stinkende urine. Mijn gezicht, neus en haar waren vervuld met die geur. Kennelijk had iemand op mijn gezicht en hoofd geürineerd, maar ik weet niet wanneer.

Deze martelingen duurden tot ongeveer de middag op de derde dag. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde om het te verduren, maar op één of andere manier had ik moeite uit hun greep los te komen, dus begon ik met mijn hoofd tegen de rand van de tafel te bonken.

Ik schreeuwde de namen van mijn twee kinderen (Tiangyu en GeGe) met een trieste en afgelegen stem terwijl ik een poging deed mijzelf van kant te maken. Maar mijn poging lukte niet. Ik dank de Almachtige God voor dit. Het is Hij die mij gered heeft. Ik voelde oprecht dat God me uit die staat sleepte en me mijn leven teruggaf.

Mijn ogen waren vol met bloed door mijn head-banging. Ik viel op de grond. Onmiddellijk zaten er drie mensen bovenop mijn lichaam. Eén zat op mijn gezicht. Ze lachten. Ze zeiden dat ik mijn dood gebruikte om hen angst aan te jagen. Ze zeiden dat ze dit net iets te vaak hadden gezien.

Toen gingen ze opnieuw verder met martelen tot aan de avond. Ik kon niets meer zien met mijn ogen. Ik kon echter nog wel mijn folteraars horen en opnieuw kwamen ze samen nadat ze hun avondeten op hadden.

Eén van hen kwam en trok aan mijn haar om me omhoog te trekken. “Gao, heb je honger? Vertel ons de waarheid”.

Ik zei, “Ik heb ontzettend veel honger”.

“Wil je eten? Vertel ons de waarheid”.

Ik zei, “Ik wil eten”. Onmiddellijk begonnen ze me herhaaldelijk in het gezicht te slaan, twaalf keer of meer en opnieuw zakte ik in elkaar op de grond. Een laars trapte op mijn borst en iemand elektrocuteerde me op de kin. Ik schreeuwde. Toen stopte iemand de staaf in mijn mond.

“Laat eens kijken hoe jouw mond anders is dan die van anderen. Je wilt toch eten? Je zei dat je honger had. Ben je het waardig?” De staaf was in mijn mond, maar stond niet aan. Ik vroeg me af waarom.

“Gao, weet je waarom we je mond niet kapot hebben gemaakt?”, zei Wang. “Vanavond willen je ooms dat je de hele nacht praat. We willen dat je praat over niets anders dan dat je een rokkenjager bent. Je bent niet toegestaan te zeggen dat het niet zo is. Je bent ook niet toegestaan om te zeggen dat het maar om een paar vrouwen gaat. Vergeet geen enkel detail. Je mag geen enkel detail weglaten. Je ooms houden hiervan. Wij hebben genoeg geslapen en gegeten, het is jouw beurt om te praten”.

“Waarom praat hij niet? Sla hem in elkaar broeders!”, schreeuwde Wang. Drie staven begonnen me te elektrocuteren. Ik kroop heen en weer om weg te komen en was nog steeds naakt. Na meer dan 10 minuten begon ik opnieuw ongecontroleerd te beven.

Ik smeekte hen. “Ik heb geen verhouding gehad. Het is niet dat ik het jullie niet wil vertellen”. Ik hoorde dat mijn stem trilde.

“Ben je gek aan het worden?”zei Wang. “Laten we de staaf gebruiken om je te verlichten en kijken of je dan begint met praten”.

Toen rekten 2 mensen mijn armen uit en pinde ze vast aan de grond. Ze gebruikten tandenstokers om in mijn geslachtsdelen te prikken. Ik kan met geen enkel taal de machteloosheid, pijn en wanhoop omschrijven die ik toen voelde. Op dat punt aangekomen, hebben taal en emotie niet meer de macht om te verklaren. Uiteindelijk heb ik verhalen verzonnen en hen verteld over de affaires die ik heb gehad met vier vrouwen. Na meer herhaaldelijke martelingen moest ik in detail beschrijven hoe ik met iedere vrouw seks had gehad. Dit ging door tot aan de ochtend van de volgende dag.

Op dat moment werd ik ergens naar toe gesleept waar ik een document met mijn bekentenissen over mijn affaires moest tekenen. “Als we dit versturen, word je binnen een half jaar stinkende honden s***”, zei Wang luid.

Nadat ik was vrijgelaten, kwam ik erachter dat de ondervrager Sun Huo de dag na de martelingen mijn vrouw had geïnformeerd over waar ze achter waren gekomen betreffende mijn affaires. Mijn vrouw zei tegen hen: “Ik heb niet de hulp van de regering nodig om mijn man te leren kennen. In mijn ogen is hij nog steeds degene die 3 open brieven aan de regering heeft geschreven om aan te dringen op het stoppen van de vervolging van Falun Gong”.

Na dagenlang te zijn gemarteld, verloor ik vaak mijn bewustzijn en kon ik de tijd niet meer bepalen. Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij is gegaan. Een groep van hen bereidde zich voor om me weer te martelen.

Een andere man kwam echter binnen en berispte hen. Ik kon horen dat het de plaatvervangend directeur van Beijing PSB was. Ik had hem voorheen vaak gezien. Ik dacht dat hij een goed persoon was.

Ik kon hem echter niet zien omdat mijn ogen nog steeds gezwollen waren. Mijn hele lichaam was in elkaar geslagen en zat vol onder de blauwe plekken. Hij klonk kwaad over mijn conditie. Hij vond een dokter die me kwam bezoeken. Hij zei dat hij ontstelt en verrast was. Hij zei, “Deze marteling representeert niet de Communistische Partij”!

Ik vroeg hem, “Wie heeft dit geleid”?

Hij gaf geen antwoord. Ik vroeg of ik naar huis gestuurd mocht worden of zelfs naar een gevangenis. Hij gaf geen antwoord. Hij bracht de folteraars terug in de kamer en berispte hen. Hij zei dat ze kleren voor me moesten kopen en gaf me een deken en voedsel. Hij zei dat hij zijn best ging doen om me of naar de gevangenis te krijgen of naar huis.

Zodra de plaatsvervanger weg was, begon Wang tegen me te vloeken. “Gao, je droomt er zelfs van naar de gevangenis te gaan? Nee, dat is te gemakkelijk. Je zult geen enkele kans krijgen zolang de CCP aan de macht is. Probeer er zelfs niet aan te denken”.

Diezelfde nacht werd ik naar een andere locatie gebracht, maar ik weet niet waar omdat ik weer een zwarte kap over mijn hoofd kreeg. Ik werd daar opnieuw tijdens 10 dagen gemarteld.

Op een dag kreeg ik weer de kap op en werd in een auto gestopt. Mijn hoofd werd tussen mijn benen geduwd en ik moest zo voor meer dan een uur zitten. Het lijden was meer dan ik kon verdragen en ik wilde dood.

Na weer een uur, op een nieuwe locatie, werd de kap verwijderd. Vier van de voorgaande folteraars waren er niet. Maar ik zag dezelfde groep van de geheime politie die me voorheen had gevolgd.

Vanaf dat moment stopte de fysieke martelingen, maar de emotionele martelingen gingen door. Er werd mij verteld dat het 17e Communistische Partij Congres gestart was en dat ik moest wachten op de meningen van de hogere autoriteiten over mijn zaak.

Gedurende die tijd kwamen een paar ambtenaren me in mijn cel bezoeken. Hun houding was zachter en ik was toegestaan mijn gezicht te wassen en mijn tanden te poetsen.

Sommige ambtenaren stelden me voor mijn schrijftalenten te gebruiken om Falun Gong te vervloeken en dat ik iedere vergoeding daarvoor kon krijgen die ik wilde. Ik zei dat het niet een technisch probleem was maar een ethisch probleem.

“Ok, als dat te moeilijk is, schrijf dan artikelen waarin je de regering prijst en vraag opnieuw maar iedere vergoeding die je wilt hebben”, stelden ze voor.

Uiteindelijk stelden ze voor,”Als je schrijft dat jij en je familie na de gevangenis goed werden behandeld en dat je voor de gek werd gehouden door Falun Gong en Hu Jia, dan zal het goed aflopen. Hoe kan er anders een einde komen aan je lijden? Denk aan je vrouw en kinderen”.

In ruil schreef ik een artikel dat zei dat de regering mijn familie goed behandeld had. In dat artikel verklaarde ik dat ik een open brief naar het U.S Congres had geschreven omdat ik voor de gek was gehouden door Falun Gong en Hu Jia.

Voordat ik echter werd vrijgelaten, werd ik naar Xian stad gebracht om te telefoneren met Hu Jia.

Op de datum van het mid-autumn festival vroegen de autoriteiten mij om mijn vrouw te bellen en haar gerust te stellen omdat ze een protest aan het houden was en zelfmoord probeerde te plegen door de behandeling van onze familie door de regering.

De inhoud van het telefoongesprek was helemaal opgezet door de autoriteiten (Later kwam ik erachter dat de reactie van mijn vrouw ook gechoreografeerd was). Op dat moment kon ik nog steeds niet mijn ogen openen door de afgelopen martelingen. Omdat het telefoongesprek opgenomen zou worden, werd mij verteld dat ik moest verklaren dat ik mijn verwondingen zelf had toegebracht.

Halverwege november 2007, nadat ik thuisgekomen was, kwam ik erachter dat mijn huis opnieuw zorgvuldig doorzocht was zonder één enkel huiszoekingsbevel. Gedurende de meer dan 50 dagen van afschuwelijke martelingen van mijn geest en lichaam, had ik veel vreemde gevoelens. Ik hoorde soms bijvoorbeeld echt ”dood” en soms kon ik echt “leven” horen.

Op de twaalfde of dertiende dag van mijn ontvoering kon ik gedeeltelijk mijn ogen openen en ik zag dat mijn lichaam in een afschuwelijke conditie was. Geen enkele centimeter van mijn huid was normaal. Ik was overal gekneusd en beschadigd.

Iedere dag dat ik vastzat, was de ervaring van “eten” ongebruikelijk. Iedere keer als ik op het punt van verhongeren stond, brachten ze me een gestoomd brood en boden dit aan. Als ik één van de drie bekende revolutionaire Communistische Partij liederen zong, kon ik wat van het brood krijgen.

Mijn diepste verlangen was dat ik wilde leven totdat dat niet meer mogelijk was. Mijn dood zou martelend zijn voor mijn vrouw en kinderen, maar ik wilde ook niet mijn ziel vervuilen. In die omgeving echter heeft menselijk zelfrespect geen kracht. Als je deze liederen niet wilde zingen, zouden ze doorgaan met je uit te hongeren en zouden ze doorgaan met je te martelen, dus ik zong.

Ik deed het echter niet wanneer ze dezelfde tactiek gebruikten om me te dwingen artikelen te schrijven waarin ik Falun Gong aanviel. Maar ik sloot een compromis door een verklaring te schrijven waarin ik zei dat de regering me niet ontvoerd en gemarteld had en dat ze mijn familie goed hadden behandeld. Ik heb dat document getekend.

Gedurende die meer dan 50 dagen is er meer afschuwelijk kwaad gedaan dan ik hier beschreven heb. Dit kwaad is het niet eens waard een historisch verhaal door welke menselijke regering dan ook te krijgen. Maar die verhalen zullen ons verder in staat stellen om duidelijk te zien hoe ver de leiders van de CCP bereid zijn te gaan in zijn kwade misdaden tegen de mensheid om zijn illegale monopolie macht te beschermen! Die duivels zijn zo smerig en walgelijk dat ik ze op dit moment niet wil noemen en misschien zal ik ze ook nooit in de toekomst benoemen.

Iedere keer dat ik werd gemarteld, werd ik bedreigd met het idee dat als ik later zou vertellen wat me overkomen was, ik opnieuw gemarteld zou worden, maar er werd  bij gezegd,”Dan zal het gebeuren in het aangezicht van je vrouw en kinderen”.

De lange sterke man die aan mijn haar trok herhaalde dit keer op keer gedurende de dagen dat ik werd gemarteld. “Je dood is zeker als je dit gaat delen met de buitenwereld”, zei hij. Dit werd meerdere keren herhaald. Deze wrede, gewelddadige daden zijn niet goed. Degenen die het uitvoerden wisten dit in hun harten heel goed.

Als laatste wil ik nog een paar woorden zeggen die sommige mensen niet zo leuk zullen vinden. Ik wil de zogenaamde “goede vrienden” en “goede partners” genoemd door de CCP er aan herinneren dat de toenemende graad van brutaliteit en koelheid tegen de Chinese mensen door de CCP een direct resultaat is van de verzoening door zowel jullie als ons (onze eigen Chinese mensen).

Geschreven op 28 november 2007 in mijn doorzochte woning in Beijing. Goedgekeurd om vrijgegeven te worden aan de internationale gemeenschap op 9 februari 2009.

Deze brief werd eerst gepubliceerd door de China Aid Association. De Epoch Times heeft dankbaar de toestemming aanvaard om de vertaling van China Aid te mogen gebruiken, welke de Epoch Times heeft bewerkt voor publicatie. Gao Zhisheng gaf deze brief de titel””Donkere nacht, Donkere kap en ontvoering door de Donkere maffia – mijn verslag van meer dan 50 dagen martelingen in 2007”.