Noot van de (EpochTimes) redactie: Guo Jufeng, de auteur van dit artikel, was een ingenieur in Dalian, provincie Liaoning, die in 2008 naar Duitsland vluchtte na vervolgd te zijn voor zijn beoefening van Falun Gong. Voordat hij China verliet, werd hij vier maal gearresteerd, naar drie dwangarbeidskampen gestuurd en met meer dan 30 verschillende methoden van mentale en fysieke martelingen vervolgd. Twaalf Falun Gong beoefenaars die hij persoonlijk kende stierven door martelingen: zeven van hen kwamen uit Dalian; vijf hadden kinderen onder de 18 jaar.
Guo Jufeng woonde een Falun Gong protest bij in Duitsland, waar hij nu woont na China ontvlucht te zijn vanwege politieke vervolging. (Minghui.org).
Afgelopen week was ik verwonderd het nieuws te lezen over een pleidooi dat verstopt was in een doos van Halloween versieringen die vanuit China naar de V.S. geëxporteerd was. Ik was ooit in exact dezelfde situatie als de persoon die dat bericht schreef!
Vijf vrienden en ik hadden succesvol een brief met feiten over de vervolging van Falun Gong beoefenaars in China verstopt en doorgesluisd naar de overzeese website Minghui (Clearwisdom.net), die toegewijd is aan het blootstellen van de vervolging van Falun Gong door het Chinese regime aan de rest van de wereld.
Zoals de persoon wiens pleidooi wereldwijd het nieuws haalde, was ik ook in de provincie Liaoning. Twaalf jaar geleden was ik 2,5 jaar gevangen in het dwangarbeidskamp van Huludao vanwege het beoefenen van de meditatie discipline Falun Gong. Mijn vriend Cao Yuqiang, die uiteindelijk doodgemarteld werd, en ik werden 24 uur per dag in de gaten gehouden door twee criminelen, zodat we geen informatie konden uitwisselen over de vervolging van Falun Gong.
Op een dag kwam ik met het gedurfde idee om een manier te vinden om informatie over de vervolging met de buitenwereld te communiceren. Het eerste obstakel dat we tegenkwamen was dat we geen pen en papier hadden. Dus, toen er meer en meer informatie aan mij doorgegeven werd, werd het een behoorlijke uitdaging om alles te onthouden! Om mijn geheugen te verbeteren, herhaalde ik elke dag de informatie voor mezelf, omdat ik niet regelmatig met Cao Yuqiang kon communiceren.
Op een dag, als uit het niets, vertelde Cao me dat hij een vulling voor een pen had gevonden. Ik vermoedde dat hij een hoop moeilijkheden heeft moeten doorstaan om het te verkrijgen, maar ik had op dat moment geen gelegenheid om hem naar de details te vragen.
Nu had ik een pen, maar er was nog altijd de kwestie waar op te schrijven. Ik realiseerde me uiteindelijk dat de enige mogelijkheid toiletpapier was en om te voorkomen gepakt te worden, moest ik het bericht na middernacht schrijven.
Ik moest mijn wil blijven sterken om de angst en zorgen te overwinnen aangezien negatieve gedachten me ertoe zouden kunnen aanzetten op te geven. Vragen en twijfels plaagden mijn gedachten: “zou dit werken? Hoe konden we de informatie naar buiten krijgen? Zou ik de marteling kunnen weerstaan als we gepakt zouden worden? Wisten andere gevangenen over mijn plannen? Waren ze aan het wachten om me op heterdaad te betrappen?” Ik was er zeker van dat als ik gepakt werd, ik genadeloos met elektrische knuppels gemarteld zou worden.
Het was echt stil na middernacht. Terwijl ik op bed lag, haalde ik langzaam mijn vulling en toiletpapier tevoorschijn. Toen de gevangene die aan de beurt was om mij in de gaten te houden zich omdraaide, begon ik kleine aanpassingen in mijn positie te maken om een kleine ruimte onder mijn deken te maken. Toen de andere gevangene zich weer naar mij draaide, moest ik onmiddellijk stoppen en stil zijn, omdat ik tijd nodig had om met enige onverwachte actie van zijn kant om te gaan. Als mijn missie op de een of andere manier in gevaar zou komen, zou ik mijn geschreven bericht moeten inslikken en de vulling direct veilig moeten stellen.
Uiteindelijk was dit artikel om de waarheid rond de vervolging te verhelderen compleet; ik had 2.800 woorden geschreven.
Ik droeg het zorgvuldig bij me, maar nu moest ik bedenken hoe ik het naar de buitenwereld kon krijgen. Een paar dagen later vroeg een gevangene me, “Kan ik je op de een of andere manier helpen?” Ik was verrast en ook wantrouwig, “probeert hij me te misleiden om mijn artikel aan de bewakers over te dragen? Kan ik de woorden van een gevangene vertrouwen?” Ik dacht enkele ogenblikken na en zei toen “Ik moet naar het toilet”.
Toen ik door de lange gang liep, bleef ik maar denken “wat moet ik doen?” Het was moeilijk om een beslissing te nemen, maar ik moest een keuze maken. Op het toilet raapte ik mijn moed bij elkaar. Toen keek ik naar de gevangene en zei, “Zou je me je sigarettendoosje kunnen geven?” Hij gaf het me, ik pakte mijn brief, stopte het erin en zei tegen hem: “Stuur dit alsjeblieft naar het adres dat erop staat. Alsjeblieft.”
In de paar dagen daarna was ik extreem nerveus omdat ik niet wist wat er met mijn brief gebeurd was. Ik bleef maar denken wat ik moest doen als de bewakers plotseling mijn kamer in zouden stormen met elektrische knuppels. Deze gedachte bleef hangen in mijn gedachten en overheerste me als de oceaan, een heel diep en behoorlijk verstikkend gevoel.
Maar de hemel zij geprezen, de brief belandde veilig in de handen van een vriend en hij verstuurde het onmiddellijk naar de Minghui website! Met dit gedetailleerde rapport over enkele Falun Gong beoefenaars die vervolgd werden, was de zaak van gerechtigheid met rechtschapenheid gediend. Terugkijkend, weet ik dat ik extreem gezegend was. Als het niet met goddelijke tussenkomst was geweest, geloof ik dat niemand ooit over het verhaal zou hebben gehoord – noch dat van mijzelf noch dat van de andere Falun Gong beoefenaars. Helaas werden later 4 van de 20 mensen in dit verhaal vermoord door de autoriteiten in de vervolging.
Het enige wat ik nu kan doen is me gesterkt voelen met moed: in het aangezicht van grote tegenspoed, had ik de moed en het geweten om het kwaad te boven te komen. Ik realiseerde me door deze ervaring ook dat ik nooit de hoop moet opgeven in welke situatie dan ook.
