Door een Falun Dafa beoefenaar uit China. (Minghui.org) Ik werd tweemaal gevangen gehouden in dwangarbeidskamp Masanjia voor een totale duur van twee jaar. Het Masanjia werkkamp is gelegen in de provincie Liaoning en wordt ook wel het Eerste Divisie Correctioneel Instituut genoemd. Het is er een levende hel en het is berucht voor het vervolgen van mannelijke Falun Gong beoefenaars. Er zijn drie zogenaamde “teams” en het derde team is waar alle Falun Gong beoefenaars worden vastgehouden. Het werk dat de drie teams voorheen deden was verschillend, maar sinds 2012 maken ze allemaal kleding. De werkkampen hebben enorme winsten gemaakt door beoefenaars te dwingen tot slavenarbeid.
In de zomer van 2010 maakte het kamp nog verschillende producten zoals koperen diodes, wegwerp korte broeken en -vesten om in te douchen en kerstboomdecoraties. Tegen 2011 maakten ze verschillende soorten winterkleding. Ik zal vertellen hoe ze gemaakt werden.
In het derde team waar alle beoefenaars worden vastgehouden, werden de nieuwkomers gewoonlijk in de eerste groep geplaatst. Daar werden ze gedwongen om diodes te maken voor een fabriek in Shen yang. De diodes waren ongeveer 7 cm in lengte. De middelste diode van 1 cm had koperen draden aan beide uiteinden.
Deze diodes bleken allemaal zeer gebogen en wij moesten ze recht buigen. Een lederen onderlegger werd vastgeplakt over de tafel, en we moesten met dikke lederen handschoenen aan de diodes rollen op de onderlegger om de draden recht te krijgen. Tijdens de hete zomers werden onze handen zeer warm en zweterig, maar we mochten geen pauze nemen. Gewoonlijk gebruikten we de rechter hand om de diodes rond te draaien en de linker hand om de diodes te corrigeren. Na enige tijd begonnen onze botten pijn te doen en vermoeid aan te voelen. Soms konden we onze gewrichten horen kraken als we op gingen staan of wanneer we ons hoofd ophieven. Maar meestal was het niet toegestaan om op te staan omdat de hoofdbewaker, Yu Jiang ons zo veel mogelijk wilde laten lijden. Er zijn al veel verslagen uitgebracht op Minghui website over Yu en zijn misdaden. Hij was één van de meest kwaadaardige bewakers daar aanwezig en heeft persoonlijk veel beoefenaars geslagen en gemarteld. Yu heeft openlijk gezegd tegen beoefenaars, “Ik wil jullie zo veel mogelijk laten lijden, als jullie niet lijden voel ik me niet goed.” Hoe dan ook, hij werd later in de steek gelaten door het Communistische regime. De nieuwe leider van het derde team is Wang Hanyu, die een jaar geleden de positie overgenomen heeft. In die periode moest ieder van ons dagelijks één volledige mand gevuld met diodes rechtplooien. Het was een rechthoekige mand zo groot als een bierbak. Zelfs als we zeer hard werkten was het al erg moeilijk om één mand per dag vol te krijgen. Maar volgens de bewakers was dit de gemakkelijkste taak ooit, en lieten daarom dit werk over aan beoefenaars die oud waren of vaak zeer brutaal vervolgd waren en als resultaat erg zwak. Toen ik er pas aankwam en de diodes nog niet genoeg recht kreeg geplooid, sloeg de teamleider me altijd zeer hard in het gezicht. De bewaker zag dit maar reageerde er niet op. Het werkkamp verdiende redelijk wat geld met deze diodes. Ik vernam dat de opbrengst van één mand diodes rond de tien Yuan lag.
Ons werkschema was erg zwaar. Elke dag begonnen we om 6 uur ’s ochtends. Na het middageten moesten we onmiddellijk terug aan de slag. In de zomer werkten we dan ten minste door tot 17.00, 18.00 of tot 19.00 uur. Maar vaak ook tot 22.00 uur om het af te krijgen of soms moesten we het werk meenemen naar de slaapkamers en werkten we tot middernacht of zelfs nog langer. Als er iemand het “quota” dat door de bewakers opgelegd werden niet haalde, moest hij niet alleen overwerken maar zou hij ook “heropvoed” moeten worden. Tijdens de stilte van de nacht hoorden we vaak het geluid van de elektrische schokken. Daarom was het werkkamp in een afgelegen gebied gebouwd. Buiten het kamp bevonden zich alleen maïsvelden, en de muren rondom het kamp zijn hoog en dik. Hoe hard men ook schreeuwt binnenin het kamp, het kan buiten het kamp niet gehoord worden. Bewaker Wang Yanmin heeft eens al provocerend gezegd, “Waar is de wet? Ik ben hier de wet. Je moet doen wat ik zeg. Zoniet, dan sla ik je. Je mag me aanklagen wanneer je maar wilt. Maar nu moet je luisteren. Als je nog steeds niet luistert, zal ik je blijven martelen. Als je hier voor één dag bent, zul je voor één dag naar de leider luisteren. Hier is de leider je vader en je moeder. Als je niet naar je ouders luistert, zul je geslagen worden!”
Op een bepaald moment moesten sommigen van ons wegwerp korte broeken en -vesten om in te douchen maken. Deze waren allemaal transparant roze van kleur. Elke dag moest iedereen 200 – 300 korte broeken of 100 vesten maken. Er waren enkele oudere beoefenaars waarvan hun ogen niet meer zo goed waren, maar ook zij moesten het doen. Eén oudere probeerde een draad door het oog van de naald in een naaimachine te steken, maar kreeg het niet voor elkaar. De bewakers hadden bij het naaiwerk nog hogere vereisten dan bij de diodes. Als iemand de quota’s niet haalde, moest hij het niet alleen de volgende dag inhalen, maar werd hij ook geslagen, kreeg hij schokken toegediend, in het gezicht geslagen en soms ook op het “stretchbed” geplaatst. Het stretchbed is een extreme vorm van marteling en werd voordien al meerdere keren vermeld door de Minghui website. Als iemand sterft op het stretchbed is het moeilijk te bepalen wat de oorzaak van zijn dood is omdat er geen zichtbare verwondingen zijn. Bijna iedere beoefenaar is wel eens op het stretchbed geplaatst, maar nooit een gewone gevangene. Soms was er een beoefenaar die zijn hand bezeerd had door de naaimachine, maar de bewakers dwongen hem gewoonlijk door te werken tot het werk af was. Zo niet, werd hij geslagen en gemarteld.
In 2011 waren het winterjassen en winterkleren voor kinderen die gemaakt moesten worden. Deze werden verkocht voor meer dan 3.000 yuan per stuk. Eén afdeling maakte de kleding van het merk Bosideng en een andere van het merk Wei Shi. Ze kwamen beiden van een bedrijf uit Shenyang, vermoedelijk gelegen in het gebied Liaozhong. De eigenaar had al vaker dit soort werk laten doen in gevangenissen. Ik verdenk de Shenyang gevangenis, ook bekend als Dabei gevangenis, ervan ook zulke items te maken. Er zal waarschijnlijk nog niet over gerapporteerd zijn omdat die beoefenaars langere straffen kregen. Ze moesten de merktekens op de kleren vastnaaien. Dit werk is honderden keren meer gunstig dan de diodes. Eén kledingstuk bracht 10 Yuan op. Wij maakten verschillende honderden kledingstukken, dus brachten wij het werkkamp honderden Yuan per dag op. Het hele Masanjia werkkamp, met inbegrip van de tweede afdeling, voert nu naaiwerk uit. Wanneer het aantal mensen in de gevangenis daalde, oefende de politie nog meer druk uit. Bewaker Wang Fei was de degene die ons altijd dwong over te werken. Wang is een afdelingsverantwoordelijke, en nadat Yu Jiang wegging, waren hij en Wang Hanyu de twee meest brutale bewakers. Zij sloegen vaak Falun Gong beoefenaars.
In het werkkamp maakten we ook vaak kunstvoorwerpen, die vooral verkocht werden buiten China. Het werd gezegd dat ze dienden als kerstgeschenkjes. Laat me vertellen aan de mensen buiten China, “Wanneer je deze mooie kunstwerkjes ziet, bedenk dan eens hoeveel bloed en tranen van onschuldige Falun Gong beoefenaars ervoor nodig waren om ze maken, en wat een onrecht en misdaden er gepleegd worden in de werkkampen waar ze gemaakt worden!”
Hoe kan één kerstboom duizenden kleine ronde plastic ballen hebben? Die werden er allemaal met de hand aan vast gelijmd. Het begint met een stuk metalen draad, ongeveer 20 cm lang, en elke bal wordt dan vastgelijmd aan de draad. De plastic ballen moeten in een afwisselende posities geplaatst worden, net zoals het fruit aan een boomtak. Ongeveer 50 tot 60 plastic ballen worden aan deze draad vastgelijmd. Wanneer eenmaal tientallen van deze “kleine takken” klaar zijn, worden ze samengebonden om dan de tweede laag “takken” te vormen, en vele van die tweede laag “takken” worden dan weer verwerkt in een derde laag “takken”, en zo gaat het maar door, tot dat er een reusachtige boom ontstaat met duizenden plastic ballen! Eén persoon kan binnen een uur tientallen kleinere takken maken. Als iemand er 50 maakte, zou de bewaker zeggen, “Je mag een pauze nemen als je er 60 binnen een uur kan maken.” Als hij er 60 zou maken zou de bewaker zeggen, “Je mag wat rusten als je er 70 binnen een uur kan maken.” Op deze manier worden mensen gedwongen om grote winsten te maken voor het werkkamp.
In het begin deed alleen je hand pijn. Na een tijdje zouden je armen en de helft van je lichaam pijn doen. Nog enige tijd verder deed je hele lichaam pijn. Het werkkamp staat de mensen niet toe rond te lopen, of hun ogen te sluiten. Men lijdt er niet alleen fysiek maar ook mentaal, in het bijzonder Falun Gong beoefenaars. Ze worden niet alleen lastig gevallen door de bewakers maar ook door hun medegevangenen. Deze gevangenen hebben meestal misdaden begaan zoals illegaal gokken, stelen, drugs, verkrachting, vechten, enz… Een leider van een groep gevangenen mag Falun Gong beoefenaars naar eigen wens slaan en straffen. De bewakers loven de gevangenen hier soms zelfs voor, en zullen ze zeker niet tegenhouden.
Ik vraag wereldwijd aan iedereen om dit te veroordelen en te helpen om slavenarbeid in de dwangarbeidskampen in China te stoppen en druk uit te oefenen op China om dit kwaadaardige werkkampensysteem op te heffen.
